คอลเลกชันผลงานนี้แสดงถึงวิวัฒนาการทางศิลปะที่กำลังดำเนินไปอย่างต่อเนื่องซึ่งหล่อหลอมและกลั่นกรองโดยการสังเกตแสงและสี เป็นเวลากว่าทศวรรษแล้วที่การศึกษาขั้นพื้นฐานเกี่ยวกับหุ่นนิ่งแบบดั้งเดิมได้เปิดประตูสู่การแยกตัวออกจากการแสดงวัตถุจริง ขณะนี้ศิลปินกำลังสำรวจว่าดวงตาสามารถสร้างความเข้าใจเชิงประกอบเกี่ยวกับความแตกต่างของความลึกและบรรยากาศผ่านเนื้อหาของสีได้อย่างไร ​ ภาพวาดใหม่ๆ เหล่านี้เริ่มมีแง่มุมของประติมากรรม ม่านสีซ้อนกันเหมือนอิฐบล็อก สร้างความลึกและบรรยากาศมากขึ้นในแต่ละชั้นที่ตามมา แสงกลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้และเป็นรูปธรรม ซึ่งเป็นวัสดุเชิงปริมาณที่สามารถแยก ศึกษา และจับภาพได้ ​ เช่นเดียวกับสภาพของมนุษย์ องค์ประกอบชั่วคราวเหล่านี้ของข้อบกพร่องในการมองเห็นของมนุษย์ถูกมองว่าเป็นความไม่สอดคล้องกันที่ลอยอยู่ในแสงแดดอย่างไร้น้ำหนัก เหมือนกับแสงจ้าที่แวบผ่านเลนส์ตาของเราเมื่อดวงอาทิตย์ตกกระทบใบหน้าของเราในมุมหนึ่ง เมื่อเราเลี้ยว เราแทบจะไม่สามารถจับแสงวูบวาบของสีที่หายไปและพบว่าเป็นการเปิดเผยชั่วคราวและหลบหนีของความเข้าใจในจิตใต้สำนึกของสเปกตรัมของแสงที่ล้อมรอบเรา ภาพติดตาที่ค้างอยู่บนเรตินากลายเป็นองค์ประกอบประกอบของขอบเขตสีที่แขวนอยู่ในอวกาศ ในชั้นบรรยากาศ และแม้กระทั่งในฝุ่นที่แขวนอยู่ในช่วงบ่าย เป็นศาสตร์แห่งการสำรวจที่แปลกประหลาด โดยลอกชั้นการรับรู้ออกไปเพื่อตรวจสอบสีต่างๆ ที่สะสมไว้เพื่อสร้างการศึกษาบรรยากาศเหล่านี้ จุดสนใจจะกลายเป็นการสำรวจองค์ประกอบพื้นฐานที่สุดของวิธีที่การมองเห็นของมนุษย์เข้าใจและตีความแสงและสี ​ ความตรงไปตรงมาและตรงไปตรงมาของการสังเกตกลายเป็นรากฐานของสูตรเชิงกลของการดำเนินการ สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยรู้สึกสุ่มและหลวมอย่างรวดเร็วจะถูกควบคุมและพิถีพิถันเมื่อพื้นผิวมีความซับซ้อนเพิ่มขึ้น ทำให้เกิดเป็นพรมที่ทออย่างประณีตด้วยแสงและสี สีคู่ตรงข้ามแบบหลายชั้นเชิญชวนให้ผู้ชมเห็นภาพสามเหลี่ยมของสีหลักที่บิดเบี้ยวและหมุนไปรอบวงล้อสีและย้อนกลับอีกครั้งเพื่อให้ได้เฉดสีและความเข้มที่แตกต่างกัน สีที่คล้ายคลึงกันสองสีจะถูกยกเลิกด้วยสีตรงข้ามกันของผลรวม สีน้ำเงินและสีเขียวจะถูกตัดด้วยสีส้มและสีชมพู สีน้ำเงินและสีม่วงจะถูกตัดด้วยสีเหลืองและสีส้ม รอบๆ และรอบๆ ​ เนื่องจากศิลปินสูญเสียการรับรู้ถึงรูปร่างของตนเองผ่านกระบวนการนี้ แนวโน้มของผู้ชมเองก็คือการค้นหาเส้นทางของตนเองในภาพวาด